Rytuał.

 Długo miałam taki rytuał, że po 20:00 kiedy były leki wieczorne i moje laski szły od razu spać, więc gasiłam im światło, brałam swój półdekadnik,  książkę o PTSD, słuchawki, telefon, herbatę, zakreślacz i ołówek. I szłam sobie do jadalni czytać z muzyką filmową w tle, żeby nic mnie nie rozpraszało. Czytałam tam do 22:00, czyli do ciszy nocnej. Zazwyczaj będąc ‚wyganianą’ przez którąś z Pań Pielęgniarek, kiedy zamykały drzwi na klucz. Od około 2 tygodni nie czytałam nic. Nie mogłam się na tym skupić. Stwierdziłam , że ok. Zrobię sobie przerwę … pozwoliłam sobie na przerwę , nic na siłę. Dziś zatęskniłam za tym.  Wzięłam cały sprzęt i poszłam, najpierw uzupełniłam półdekadnik a później zaczęłam czytać. W pewnym momencie przyszło młode dziewczę, które mogłoby grać rolę małej Mi w filmowej adaptacji Doliny Muminków. (Nie tylko z powodu wyglądu). Była na tyle głośno , że musiałam zgłośnić muzykę. I już jeden fragment musiałam czytać 2 do 3 razy zamiast raz. Przyszły do niej koleżanki, te nowe z toksykologii (jedna z mojej sali). Tak się nadziewała, że nie byłam w stanie nie słyszeć co mówi. 

„no bo nasz związek opiera się na wzajemnym wkurwianiu się hehe” ( i wytłumaczyła , gdyby wśród rozmówczyń pojawiły się jakieś wątpliwości) „czyli ja wkurwiam jego, a on mnie”.  Wow! Ileż to wartości wniosło do mojego życia! No nic. Postanowiłam pozbierać swoje zabawki i skapitulować. Wstałam, musiałam je minąć żeby wyjść. I ta jedna mała głośna zołza z głupim uśmieszkiem się na mnie patrzyła. Powiedziałam, że szkoda, że nie potrafią uszanować części wspólnej ( i patrząc prosto na nią) zwłaszcza Ty, tak się nadzierasz, że własnych myśli nie słychać w dodatku nie masz nic mądrego niestety do powiedzenia. Zatkało koleżankę. Chciałam jednak jeszcze poczytać. Poszłam na drugi koniec korytarza i usiadłam na ziemi. Ale było mi zbyt niewygodnie. Poszłam do pokoju. Zaczęłam pisać ten wpis, ale ścięło mnie totalnie i urwałam w pół słowa. Zdążyła mnie jedna z tych trzech dziewczyn przeprosić m, ta z mojej sali. Do niej miałam najmniej pretensji, bo jest taka ułożona i cicha. Powiedziałam jej to. Potem zasnęłam . Bez leków! Ale obudziłam się chwilę po północy, bo miałam turbo koszmary. Już któryś raz z rzędu. Poszłam siebie po doraźną jedną, żeby zasnąć i się nie wybudzać więcej… udało się. Obudziłam się bardzo wyspana. Chociaż chyba nie wyglądałam, bo pielęgniarka Asia zapytała mnie co mi się stało…? 🙈😅 one to wiedza jak człowieka pocieszyć …

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jeśli dziś jest wtorek, to znaczy, że.

  Dwadzieścia lat temu dzień i noc mogłam grać ze wspólnotą kościelną w kalambury i ping ponga. I w jednym i w drugim byłam dość dobra. Do teraz pamiętam niektóre tytuły filmów, które sobie tam zadawaliśmy, niektóre były nie do pokazania, zwłaszcza wtedy, kiedy nikt z nas nie znał treści filmu. Graliśmy dużo. Trudno nas było czymś zaskoczyć. Bez problemu pokazywaliśmy np. ‚E quilibrium’ ‚ ‚ Olinek okrąglinek’, ‚dziewczyna i chłopak, czyli heca na 14 fajerek’, oraz ‚jeśli dziś jest wtorek, to znaczy, że jesteśmy w Belgii’.   Tak się składa, że dziś jest wtorek. A jeśli dziś jest wtorek, to znaczy, że jestem tu tydzień.  Jutro będę mogła wyjść na pierwszy spacer, na szpitalnym spacerniaku.  Dziś. We wtorek po raz pierwszy otworzyłam się na cierpienie drugiego człowieka. Kulka szlochała mi na ramieniu. To była moja pierwsza taka interakcja z drugim człowiekiem tutaj. Cała się trzęsła i mówiła, że ma już dość tego wszystkiego… to dla mnie trudne. Myślałam, że mi serce...
Czytaj więcej

Koniec.

 To już jest koniec, nie ma już nic, jesteście wolni, możecie iść.  To mój ostatni wpis. To wszystko bez sensu. Tu jest chujowo, ciągle jest chujowo. Generalnie możecie założyć, że jest źle i nie pytać mnie o nic, tak będzie najprościej. Jeśli mogę, to proszę, żebyście mnie nie odwiedzali (przepraszam Ciotki). Chciałam też tylko wyjaśnić, że żadnego innego pacjenta nie chciałam obrazić. O rzeczach którymi mogłabym obrazić raczej nie pisałam. Nie czuję się tu absolutnie od nikogo lepsza. Jeśli tak zabrzmiało, to przepraszam, nie miałam niczego takiego w zamiarze.  Chciałam przedstawić świat, mój cały aktualny świat mieszczący się na 3 piętrze oddziału zamkniętego psychiatrii, który w absolutnie niczym nie przypomina wszechobecnego idealnego świata z social mediów… Dam znać jak wyjdę, to będziemy nadrabiać.  Bez odbioru. D.
Czytaj więcej

Najsmutniejsze sto lat…

  Dziś jest międzynarodowy dzień walki z depresją. Miałam być dzisiaj na stand up’ie Młodego Stuhra… w prezencie od Mazdowej siostry. Niestety, ja jestem na polu bitwy, w zastępstwie idzie z Ciotkami moje młode. Jestem pewna, że będą się cudnie bawić. Pięknie się tam na zewnętrzu wszyscy zajmujecie Młodym… mecze , kina, stand up’y… bardzo dziękuję, możecie być pewni, że ja dla Was zrobiłabym to samo.   Dzisiaj po obiedzie, czyli gdzieś tak o 12:30 wszystkie stanęłyśmy pod dyżurką Pań Pielęgniarek (wyglądało to trochę przerażająco, jakbyśmy planowały jakiś szturm) ale my zwyczajnie zaśpiewałyśmy im sto lat, w podziękowaniu za pomoc w drodze do zdrowia… wydaje mi się, że śpiewały wszystkie. Nawet te, które nie są tu z powodu depresji.  Słyszałam, że coś się kroi już od rana, ale oficjalnie zapytała mnie Elsa na 10min przed akcją. Fajnie, że to zrobiła. Żadna inna nawet nie spojrzała w moją stronę…mam świadomość, że im tego nie ułatwiam.  Dzisiaj mam dzień bez odwied...
Czytaj więcej