Miało być inaczej

Przyszłam tu z założeniami. Że wyjdę po miesiącu, że będę miała wpływ na swoją głowę, że z nikim się tu nie zakoleguję, że nigdy nie zjem czekolady w środku nocy, że będę tęsknić… niewyobrażalnie. 

Tymczasem dziś minął 9 tydzień. Nie miałam absolutnie żadnego wpływu na swoje zdrowienie. Bardzo zżyłam się i mocno zakolegowałam z moimi dziewczynami… dziś , kiedy wyszły bardzo za nimi płakałam. Może nie czekoladę, ale wjechał niejeden musik i może z dwa wafelki. Większość czasu byłam wypruta z takich uczuć jak tęsknota i miłość… i trudno. Nie miałam na to wpływu. W końcu przestałam o to i z tym walczyć i przestałam robić sobie o to wyrzuty. 

Strasznie cieszę się, na to moje wyjście, ale, oczywiście jest jakieś ale, trochę się też tego boję… po tak długim czasie izolacji od świata i życia zwyczajnie się boję wrócić. Generalnie czuję się na siłach, czuję, że dam radę, że mam narzędzia do dalszego zdrowego życia i mam ludzi wokół, na których zawsze mogę polegać i których mogę prosić o pomoc…

Nikogo nie zdziwi fakt, że tęsknię za moją pracą. Do niej wrócę jednak nie tak od razu. I to też jest dobre. Gdybym wróciła zaraz po wyjściu ze szpitala to na bank bym tego nie dźwignęła…

Jak już wspominałam dzisiaj żegnałam Bulikę i Else. Na ich miejsce przyszła starsza Pani ( po 2h stwierdziła, że jest tu gorzej niż w więzieniu) raczej się nie polubimy 😅 oraz osoba LGBT+ szczerze powiem, że nie do końca akurat jego ogarniam, a nie chcę tu głupot pisać stąd tak ogólny tęczowy wór. 

Jest tutaj do piątku dziewczyna, o której pisałam już kiedyś, myślę, że raczej niezbyt pochlebnie. Ona ma chorobę dwubiegunową, przez którą między innymi się rozbiera. I chodzi dosłownie bez niczego. Sama widziałam. To robi w manii. Jest to raczej charakterystyczne. Stabilizowali ją i po kilku dniach przestała to robić i nawet nie pamiętała, że to robiła. Stała się bardzo pozytywna, witała każdego lekarza i pielęgniarkę, rzucała komplementami. Przychodziła do nas do pokoju i wprowadzała trochę słońca i pozytywnej energii. Od może niecałych 2 tygodni przestała do nas przychodzić. Bardzo dużo spała. W kolejce po leki mówiła tylko suche cześć… nawet wyraz twarzy jej się zmienił. W ogóle wszystkim się tu zmienia wyraz twarzy wraz z leczeniem. Ale, wracając do naszej cudownej golaski, to jej pozytywne nastawienie , to też była mania, a to jej zachowanie teraz jest tym, do czego lekarze dążyli, to jej zdrowy stan.  Ona ciągle tu wraca , bo bierze (UWAGA) kryształ ( nauczyli mnie tu czym to jest, to jest zanieczyszczony niewiadomo czy narkotyk, zdaje się amfetamina. Jakoś nie potrafię się pogodzić z tym wszystkim, że ona tu ciągle wraca. Że jest taka smutna. Że nie ma nad niczym w swoim życiu kontroli. Jest szczera do bólu ( że aż przezroczysta). To mnie chyba ujmuje. Najgorsze jest to, że zarówno ona, jak i Bulinka one się już poddały. One wiedzą, że tu znowu wrócą…


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jeśli dziś jest wtorek, to znaczy, że.

  Dwadzieścia lat temu dzień i noc mogłam grać ze wspólnotą kościelną w kalambury i ping ponga. I w jednym i w drugim byłam dość dobra. Do teraz pamiętam niektóre tytuły filmów, które sobie tam zadawaliśmy, niektóre były nie do pokazania, zwłaszcza wtedy, kiedy nikt z nas nie znał treści filmu. Graliśmy dużo. Trudno nas było czymś zaskoczyć. Bez problemu pokazywaliśmy np. ‚E quilibrium’ ‚ ‚ Olinek okrąglinek’, ‚dziewczyna i chłopak, czyli heca na 14 fajerek’, oraz ‚jeśli dziś jest wtorek, to znaczy, że jesteśmy w Belgii’.   Tak się składa, że dziś jest wtorek. A jeśli dziś jest wtorek, to znaczy, że jestem tu tydzień.  Jutro będę mogła wyjść na pierwszy spacer, na szpitalnym spacerniaku.  Dziś. We wtorek po raz pierwszy otworzyłam się na cierpienie drugiego człowieka. Kulka szlochała mi na ramieniu. To była moja pierwsza taka interakcja z drugim człowiekiem tutaj. Cała się trzęsła i mówiła, że ma już dość tego wszystkiego… to dla mnie trudne. Myślałam, że mi serce...
Czytaj więcej

Koniec.

 To już jest koniec, nie ma już nic, jesteście wolni, możecie iść.  To mój ostatni wpis. To wszystko bez sensu. Tu jest chujowo, ciągle jest chujowo. Generalnie możecie założyć, że jest źle i nie pytać mnie o nic, tak będzie najprościej. Jeśli mogę, to proszę, żebyście mnie nie odwiedzali (przepraszam Ciotki). Chciałam też tylko wyjaśnić, że żadnego innego pacjenta nie chciałam obrazić. O rzeczach którymi mogłabym obrazić raczej nie pisałam. Nie czuję się tu absolutnie od nikogo lepsza. Jeśli tak zabrzmiało, to przepraszam, nie miałam niczego takiego w zamiarze.  Chciałam przedstawić świat, mój cały aktualny świat mieszczący się na 3 piętrze oddziału zamkniętego psychiatrii, który w absolutnie niczym nie przypomina wszechobecnego idealnego świata z social mediów… Dam znać jak wyjdę, to będziemy nadrabiać.  Bez odbioru. D.
Czytaj więcej

Najsmutniejsze sto lat…

  Dziś jest międzynarodowy dzień walki z depresją. Miałam być dzisiaj na stand up’ie Młodego Stuhra… w prezencie od Mazdowej siostry. Niestety, ja jestem na polu bitwy, w zastępstwie idzie z Ciotkami moje młode. Jestem pewna, że będą się cudnie bawić. Pięknie się tam na zewnętrzu wszyscy zajmujecie Młodym… mecze , kina, stand up’y… bardzo dziękuję, możecie być pewni, że ja dla Was zrobiłabym to samo.   Dzisiaj po obiedzie, czyli gdzieś tak o 12:30 wszystkie stanęłyśmy pod dyżurką Pań Pielęgniarek (wyglądało to trochę przerażająco, jakbyśmy planowały jakiś szturm) ale my zwyczajnie zaśpiewałyśmy im sto lat, w podziękowaniu za pomoc w drodze do zdrowia… wydaje mi się, że śpiewały wszystkie. Nawet te, które nie są tu z powodu depresji.  Słyszałam, że coś się kroi już od rana, ale oficjalnie zapytała mnie Elsa na 10min przed akcją. Fajnie, że to zrobiła. Żadna inna nawet nie spojrzała w moją stronę…mam świadomość, że im tego nie ułatwiam.  Dzisiaj mam dzień bez odwied...
Czytaj więcej